புல்லின் நுனியில் பனித்துளியாய்
ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறது நமது நட்பு!

காலச் சூரியன் நம்மை கரைத்து விடுமா?!
தெரியவில்லை!!

ஒவ்வொரு நெடிய இரவுகளிலும்,
குட்டித் தூக்கம் போடுகிறது மனது!

மிச்சப் பொழுதுகளில் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பது உன் நினைவுகள்தான்!

கனவிலும் உன் நிதர்சனமற்ற முகம் வந்து போகிறது!

கடைசியில் நீ காணாமல் போகிறாய்.....

உனக்கு மெனக்குமான இடைவெளி வெற்றிடமாக இருக்கிறது!!

அதை, என் கவிதை கொண்டு நிரப்ப முயற்சிக்கிறேன்!!!

என் கவிதைகள் கரைந்து போவதற்குள்,
உன் கண்கள் திறந்து என்னை பார்த்து விடு!!!!!